ခရီးသြားစကၠဴမ်ား

ဒါဟာ ၾကားဖူေနက်စကားတစ္လုလား
ၾကာပြင့္ေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္ဆိုရင္
အဲဒီစကားမွာ လြန္က်ဴမႈေတြ ရွိတယ္။
ကတ္ေၾကးတစ္လက္ရဲ႕ ရာဇ၀င္အေၾကာင္း
ငါ့တို႔ စကားမစပ္ျဖစ္ခဲ့ၾက။
“ရာဇ၀င္” ေရ …..
နင့္ရဲ႕ ရြာရန္ရာႏႈန္းထက္
ငါက ပိုၿပီး အပူအပင္ ကင္းခ်င္တဲ့ေကာင္။
စည္းစိမ္သက္၀င္မႈေတြထဲ
ငါ့အခန္းက႑က နင့္စီမွာ တစ္ေျဖးေျဖး ၀ါးမႈန္ေ၀ေဖ်ာ့
၃ နဲ႔ ၄ ေတြေလာက္ပဲ ေ၀း
ဘယ္သူကမွ ေဆြးေျမ႕ေစေၾကာင္း
ဆုမေတာင္းခဲ့ ေလာက္ပါဘူးေလ။
နင့္မ်က္ေစာင္းတစ္ျခမ္းမွာ ငါ့ဘ၀က
ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွသမွ်ေပါ့။
ငါ့လက္ေတြ မီးၿမိဳက္ မသတ္နဲ႔ “ရာဇ၀င္”
တေယာမထိုးတတ္ေပမယ့္
ငါ့ ၿမိဳ႕ရိုး က်ိဳးသြားပံုကို
ဘယ္လို ေသာကနဲ႔ မွ ငါလွည့္မၾကည့္ဘူး။
ဒီမွာ ရာဇ၀င္
ငါတို႔ ပ်ိဳးတဲ့ လမ္းက နင္တို႔နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လန္းထားတယ္။
ေသမႈေသခင္းမျပဘဲ ငါထြက္သြားမယ္။
ေသတမ္းစာမွာ
ဘယ္သူမွ မဖတ္ဖို႔ အထပ္ထပ္ေရး
တကယ္ေတာ့ ဘယ္အရာမွာမဆို
တံခါးေတြ ဓါးေတြ ရွိေနၾကတုန္းပဲ။
ငါ့ကိုငါ အားမရတဲ့အခါ
အသံစူးစူးေတြ တေ၀ါေ၀ါေျပးလႊား
ဒီနားနဲ႔ ၾကားတဲ့ ဒီစကား ဒီနားမွာတင္ ေပ်ာက္သြားတယ္။
တစ္ေန႔လာ တစ္ေန႔ျပန္
ေနာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္
ငါကၽြမ္းတစ္၀က္ထိုးၿပီး ေဘာလံုးပြဲၾကည့္တယ္။
မြန္တီလီဗို ကန္ခ်က္ တိုင္ထိၿပီး ထြက္သြားတုန္းက
ငါနင့္ကို သတိမရတာ ေသခ်ာတယ္ “ရာဇ၀င္”
စကားလံုးနဲ႔ ခင္းထားတဲ့ လမ္းေပၚ
စကားလံုးနဲ႔ ေလွ်ာက္
စကားလံုးေတြ ေပ်ာက္သြားေတာ့
စကားလံုးနဲ႔ ျပန္ေကာက္
ဒါနဲ႔ပဲ စကားလံုး ခရီးမေရာက္ျပန္ဘူးေပါ့။

ေနႏွင္းစက္