ၾကြက္ကေလးတစ္ေကာင္

ၾကြက္ကေလးတစ္ေကာင္

အခန္းတစ္ခုလံုး လင္းထိန္ေနေအာင္ မီးသီးျဖဴျဖဴေတြ အစီအရီထြန္းထားၿပီး ခန္းမရဲ႕အလယ္ဗဟိုတည့္တည့္မွာ စားပြဲခုံ အျဖဴတစ္လံုး ထိုင္ခံုဆိုဖာ အျဖဴတစ္ခုနဲ႔ အက်ႌအျဖဴ၊ ေဘာင္းဘီအျဖဴဝတ္ဆင္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရပ္ေနတယ္ .. သူရဲ႕ အသားေရကလည္း အျဖဴ။ စားပြဲခံုေပၚမွာ ပစၥတိုတစ္လက္နဲ႔ က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္။

ကင္မရာက လူငယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာစီကေန တျဖည္းျဖည္းေဝးလာမယ္
ၿပီးရင္ အခန္း ၿပီးရင္ ထိုင္ခံုဆိုဖာ အျဖဴ ၿပီးရင္ စားပြဲခံု ၿပီးရင္ စားပြဲခံုေပၚက ပစၥတို။

လူငယ္ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေလးတစ္ခု အစၿပဳလိုက္မယ္ .....

“ဒီအခင္းအက်င္းေလာက္ဆိုရင္ ပရိတ္သတ္ေတြက မၾကာခင္မွာ ဒီအခန္းထဲ အနီေရာင္အစြန္းအကြက္ေတြ
ျဖစ္လာေတာ့မယ္ ဆိုတာ တြက္ၿပီးသားျဖစ္ေလာက္ေရာေပါ့”

“ဟုတ္တယ္ ..... သူတို႔ အဲဒါကို ေသခ်ာေပါက္ခန္႔မွန္းမိမွာပဲ .... ဒါေပမယ့္ သူတို႔ မထင္မိတာက အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ အၿပီး ၾကြက္ကေလးတစ္ေကာင္ အခန္းထဲက ထြက္ေျပးသြားမယ္ဆိုတာကိုပဲ ... ”

“အဲဒီ ၾကြက္ေလးက အမည္းေရာင္”

..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....

ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ အစက

နံနက္ ၈း၀၀။ ။ ညက အိပ္ပ်က္ထားတဲ့ အ႐ွိန္နဲ႔ ေခါင္းနဲနဲေနာက္ေနေပမယ့္ သြားစရာရွိေသးတာမို႔ အိပ္ရာက သူ ထျဖစ္တယ္။ အခန္းေထာင့္နားမွာ ႀကြက္ကေလးတစ္ေကာင္ ျဖတ္ေျပးသြားတာကို ႐ုတ္တရက္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သိပ္မထူးဆန္းတဲ့ ျမင္ကြင္းပဲ။ ဥပကၡာျပဳထားလိုက္။ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ ေရခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲ။ ဒါက လုပ္ေနက်အလုပ္ေတြမို႔ သိပ္မထူးဆန္းဘူး။ ေရခ်ိဳးခန္းအဝင္ဝမွာ ၾကြက္ေလးတစ္ေကာင္။ ေနာက္ၿပီး ဗီ႐ိုထဲမွာ။ ထားလိုက္ပါေတာ့ သြားစရာက ရွိေသးတယ္။

နံနက္ ၉း၀၀ ။ ။ ပံုမွန္အတိုင္းပဲ ကားဂိတ္ေရာက္လာတယ္။ ေက်ာင္းထဲေရာက္မယ့္ကားကို တတ္စီးတယ္။ ကားေပၚမွာ ၾကြက္ကေလးမ်ား ပါလာေသးလားဆိုၿပီး ရွာၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ ေတာ္ေတာ္႐ူးတာပဲလို႔ ျပန္ေတြးမိ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ထိုင္ခံုေဘးမွာ ႀကြက္ကေလးပါလာတယ္။

ေန႔ခင္း ၁၁း၀၀ ။ ။ Brake Time ဆိုေတာ့ ကန္တင္းမွာလည္း လူအျပည့္ပဲ။ ဒီေန႔ေတာ့ အတန္း ၂ ခ်ိန္စာ လြတ္သြားျပန္ၿပီ။ ဒါလည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္ေလဆိုၿပီး ကန္တင္းပဲ တန္းသြားလိုက္တယ္။ ေဟာ ... ကန္တင္းမွာလည္း ႀကြက္ကေလး ေန႔လည္စာစားေနတယ္။ သူက မနက္စာနဲ႔ ေန႔လည္စာ ေပါင္းစားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မေတြ႔တာၾကာတဲ့ ပံုစံနဲ႔ စကားေတြ တစ္ေလွႀကီး ေျပာလိုက္တယ္။ ေလခြန္မေဆာင္ရသမွ်ေတာ့ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ေပါ့။ ေဆာင္ရလည္း ေက်ာင္းသားပဲ အခြန္ကင္းလြတ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာၿပီးေတာ့ စာသင္ခန္းသြားေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာ ၾကြက္ေလးေရာက္ေနျပန္တယ္။ စာသင္တယ္။

ညေန ၃း၀၀ ။ ။ ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္မယ္။ ကားဂိတ္မွာ ၾကြက္ကေလးတစ္ေကာင္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့ လၻက္ရည္ဆိုင္သြားတယ္။ ၾကြက္ကေလးက အဲဒီနားကျဖတ္သြားပံုရပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ အျမင္လႊာမွာ လာကပ္ျပန္တယ္။ ခက္ၿပီ တစ္ေနကုန္ ၾကြက္နဲ႔ကို မလြတ္ေသးဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ထပ္ၿပီး ေလ႐ိုက္တယ္။

ည ၉း၀၀ ။ ။ ကြန္ၿပဴတာေရွ႕မွာ အခ်ိန္ကုန္ဖို႔ စတင္လႈပ္ရွားတယ္။ ေျပာရရင္ အိမ္ထဲေရာက္ေနၿပီ။ ပိုၿပီးတိက်ရမယ္ဆိုရင္။ သူ႔ အိပ္ခန္းထဲ သူျပန္ေရာက္ေနၿပီလို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ ေရာက္ေနၿပီပဲ။ ကဲကဲ ဆက္ေျပာရေအာင္။ ကြန္ၿပဴတာထဲမွာ ၾကြက္ကေလး တစ္ေကာင္။ ဟူးးးးး ...... ဒီၾကြက္ကေတာ့ ေရစက္ပဲ ... သူတစ္ေယာက္ နဲ႔ ၾကြက္တစ္ေကာင္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းေပါ့။ ဟုတ္ေတာ့မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားဇာတ္လမ္းက ႐ုပ္လံုးမၾကြဘူး။ ထားေတာ့ ... ။ အခ်ိန္လင့္ေတာ့မယ္။

နံနက္ ၂း၀၀ ။ ။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ သူ႔အိပ္ခ်ိန္က ဒီအခ်ိန္ေပါ့။ ၾကြက္ကေလးေရ အိပ္ေနၿပီလား။ ျပန္မထူးပံုေထာက္ရင္ေတာ့ အိပ္ေနေလာက္ၿပီ။ အဲဒီၾကြက္ကေလးက အိပ္မက္ထဲမွာ သူ႕ လက္ေမာင္းေပၚမွီအိပ္ေနရဲ႕။ ရၿပီ ဒီေလာက္ဆို သူ႔ရဲ႕ တစ္ေန႔တာက ၾကြက္နဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားေနရတာပဲ။ ပရိတ္သတ္ကလည္း ၾကြက္ကေလးက အထီးလား အမလား သိေလာက္ၿပီေပါ့။ ေၾသာ္ ..... တစ္ခုေမ့ေနတာ .. ကၽြန္ေတာ္က ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ပါ။ သူက .. သူကလား ခင္ဗ်ားထင္သလိုေပါ့။ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာပါတယ္။ အျဖဴေရာင္ လူငယ္ေလး နဲ႔ အမည္းေရာင္ ၾကြက္ေလး။ မွားေနၿပီဗ်။ အစကတည္းကမွားတာ။ ထားေတာ့ .... ။
က်ဳပ္ရဲ႕တစ္ေန႔တာမွာ ၾကြက္တစ္ေကာင္ဟာ အျမင္အာ႐ံုတိုင္းမွာ အသည္းအသန္ တြယ္ကပ္ေနတယ္။

နံနက္ ၈း၀၀ ။ ။ ေက်ာင္းကားေပၚမွာ သူမ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနတယ္။ ႐ုတ္တရက္ စိတ္ထဲထင္လာမိတာက တစ္ေယာက္ေယာက္သူမကို ၾကည့္ေနသလိုပဲ။ အင္း သူပဲေနမွာေပါ့။ သူက အဲသလိုပဲ။ သူမကို အျမင္လႊာထဲ ႏွစ္ထားခ်င္ပံုရတယ္။ မွန္တင္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ေနကတည္းက သူက သူမ အေနာက္ဘက္ ေရာက္ေရာက္ေနသလို ခံစားေနရတာ။ တကယ္တမ္း သူေရာက္ေနတာက သူမရဲ႕ ..... ။

နံနက္ ၉း၀၀ ။ ။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ အတန္းကို အသည္းအသန္ေျပးရတယ္။ ဒီေန႔ ေနာက္က်လို႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ သူက သူမ ေနာက္က ထပ္ခ်ပ္လိုက္ေနသလိုပဲ။ မလြယ္ပါလား ေကာင္ေလးရယ္။ ကၽြန္မက ရွင့္မ်က္စိေအာက္က ထြက္က်လို႔မရတဲ့ ဖုန္မႈန္႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မက ရွင့္ရဲ႕ အျမင္လႊာထက္က အရိပ္ေလးလား။ ဟင့္အင္း ... တစ္ခုမွ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ကၽြန္မယူဆတာက ကၽြန္မက ၾကယ္တစ္ပြင့္ေလ။ ရွင့္လက္နဲ႔ မမွီတဲ့ၾကယ္လား။ မွီတဲ့ၾကယ္လား။ ကၽြန္မ ရွင့္လက္ေမာင္းထက္မွာ တစ္ေမွးေလာက္ အိပ္ခ်င္ပါေသးတယ္။

ေန႔ခင္း ၁၀း၀၀ ။ ။ ကန္တင္းမွာ ဒီအခ်ိန္ထိုင္ခံုၾကပ္တယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ သူမတစ္ေယာက္ အတန္းထဲမွာပဲ ထိုင္စားရေတာ့မွာေပါ့။ အင္း ... ေန႔လည္စာအတြက္ ကန္တင္းမွာ တစ္ခုခုသြားဝယ္ဦးမွာ။ ကန္တင္းမွာ ေစာင့္လိုက္ရတာလည္း ေျပာမေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ အခ်ိန္ပုပ္တယ္။ ေနာက္တစ္ကဒ္ ကူးရေအာင္။ သူမ ကန္တင္းမွာ သူမ အတန္းထဲမွာ သူ႕ မ်က္လံုးေအာက္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားဝံ့ဘူး။

ညေန ၃း၀၀ ။ ။ စာစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ပညာႏို႔ရည္ေသာက္သံုးၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ၿပီေပါ့။ အေမ့ႏို႔ရည္ ေသာက္သံုးတဲ့ အရြယ္ေတာ့ ေက်ာ္သြားၿပီ။ အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာရိပ္ကေတာ့ ေအးတုန္းပါပဲ.. ။ ရွင္ရယ္ .. ရွင့္ အၾကည့္ေတြက ကၽြန္မကို အတိတ္ေမ့သြားေစတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္အျပန္လမ္းေလးကလည္း ပံုမွန္ပါပဲ။

ည ၉း၀၀ ။ ။ သူအိပ္ေနၿပီလား။ တစ္ေယာက္တည္း ေနတိုင္း သူ႔ကို သတိရတယ္။ အၿမဲတမ္းလည္း တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။ သူ႔မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ကၽြန္မနားက တစ္ဖဝါးမွ မခြာခဲ့ဘူး။ သူမ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတုန္း အသံတစ္သံၾကားလိုက္တယ္။ အိပ္ေနၿပီလားတဲ့။ သူပဲ ေနမွာပါ ကၽြန္မ သိတယ္။ အခ်ိန္က

နံနက္ ၂း၀၀ ။ ။ ဒီအခ်ိန္ဆို ဒီအသံကိုၾကားေနက် တစ္ေရးႏိုးေနၾက။ သူမ ၿပံဳးလိုက္ေပ်ာ္လိုက္ ေမာလိုက္ လြမ္းလိုက္။ ထားေတာ့ .. ဒါေတြက ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ သူ႕အျမင္လႊာေတြ သူမစီက စြန္႔ခြာ ..... ။

သူ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆုိ အလြန္လင္းတဲ့ ဒါမွမဟုတ္ ေမွာင္လြန္းတဲ့ ေနရာကိုပဲၾကည့္ေနမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ ဒါမွမဟုတ္ ... ကၽြန္မကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး ဆက္ၾကည့္ေနဦးမွာလား။ သူ ကိုယ္တိုင္ သူမပံုရိပ္ေတြကို ဆက္ျမင္ဖို႔ အင္းအားမရွိေတာ့လို႔ ခလုပ္ေမာင္းကို ဆြဲျဖဳတ္ပစ္ခဲ့တာ ၾကာေပါ့။ ၾကြက္မေလးတစ္ေကာင္ သူ႔နားက ေျပးထြက္သြားတယ္။ သူမရဲ႕ တစ္ေနရာရာမွာ သူခိုေအာင္းေနရင္း သူမကို ၾကည့္ေနဦးမွာေပါ့။ ကၽြန္မလည္း
သူ႔အျမင္လႊာ ေနာက္ကို ထပ္ခ်ပ္လိုက္ခ်င္လို႔ ... ။

---------- ------------- ---------------- -------------- -------------- ----------------

- ေနႏွင္းစက္ -
“ ဒီပံုျပင္ ထဲကဇာတ္ေကာင္ဟာ ဘယ္သူမွမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ခင္ဗ်ားျငင္းလိမ့္မယ္ ”

တစ္ေန႔သ၌ဆိုၿပီး စေျပာျဖစ္မွာပါပဲ။

က်ဳပ္တို႔ ညစာ ထြက္စားၾကမယ္ မန္နီ။

မန္နီဆိုတာ အိမ္ေမြးေခြးေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္။ မန္နီဆိုတာ ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္။ မန္နီဆိုတာ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္။ မန္နီဆိုတာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္လည္း ျဖစ္တယ္။ မန္နီဆိုတာ ဖားကေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္။ မန္နီဆိုတာ ရန္ကုန္မိုးျဖစ္တယ္။

ရန္ကုန္မိုးက အရမ္းသည္းတယ္ဗ်ာ ... ။ ဖားေအာ္သံေတာ့ မၾကားရဘူး။ မိုးေရခ်ိဳးၾကမယ္။

မန္နီတစ္ေယာက္ သူ႕ကိုယ္သူ မွန္ထဲမွာျပန္ၾကည့္တယ္။ မန္နီတစ္ေယာက္ သူ႕ကိုသူ ေရထဲမွာျပန္ၾကည့္တယ္။ မန္နီတစ္ေယာက္ဘယ္ခရီးေရာက္ေနလည္း။ ေရာက္ရာအရပ္က ျပန္မလာပါနဲ႔ မန္နီ။ အဲဒီမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနလိုက္ပါ။ မန္နီ မင္းသိပ္တံုးတာပဲ။ မင္းက သူေဌးျဖစ္ခ်င္ေနတာလား။

မန္နီတစ္ေယာက္ ကမာၻႀကီးရဲ႕ ဆံပင္ေမႊးေတြကို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ ႐ိပ္သိမ္းပစ္တယ္ .. ႏိုင္ငံျခား ဝင္ေငြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ မန္နီလက္ခ်က္မဟုတ္ပါဘူး။ မန္နီဆိုတာ သူ႕ကိုယ္သူ ဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ မန္နီဆိုတာ ထိပ္ထားရဲ႕ စံအိမ္က ၿခံေစာင့္မာလီကုလားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ မန္နီဆိုတာ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ရဲ႕ နာမည္ျဖစ္တယ္။

ခဏေနရင္ လန္ဒန္ ေရာက္ၿပီမန္နီ။ ငါတို႔ ဘက္ကင္ဟမ္ နန္းေတာ္ဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရေအာင္။

ဂ်ိဳး ခင္ဗ်ား ေျပာေတာ့ ခင္ဗ်ားက ၾကြက္တစ္ေကာင္ဆို
အခုေတာ့ မေအာင္ျမင္တဲ့ ေျပာင္းခင္းထဲမွာ ခင္ဗ်ားပတ္ေျပးေနသလား
ယမကာက်ဴးၿပီး မူးေနလား။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို အသက္သြင္းဖို႔ စိတ္ကူးေနလား။
အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္း ေယာင္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ ရန္ျဖစ္ေနမလား။

မန္နီေရ အီတလီေကာ္ဖီတစ္ခြက္ရဲ႕ အရသာကို တစ္ျဖည္းျဖည္းခံစားရတယ္ကြ။ မနက္ျဖန္မနက္ အိပ္ရာထဖို႔ မင္းမွာ လံုေလာက္တဲ့ အိပ္ခ်ိန္မရွိရင္ေတာ့ သူမ်ားဆီက ခဏေခ်းရလိမ့္မယ္။

ငါက စိတ္ဆပ္တယ္မန္နီ အေၾကြးမဆပ္ဘူး။ မင္း အေၾကြးဝယ္ကဒ္ ငါ့ကို ခဏေပးသံုးစမ္းပါ။ ဗင္းနစ္ၿမိဳ႕ထဲ ပတ္စီးဖို႔ ေလွတစ္စင္းေလာက္ ဝယ္မယ္။ ၿပီးရင္ အင္းေလး ခဏျပန္မယ္။

ရန္ကုန္မိုးက သိပ္သည္းတယ္ဂ်ိဳး။ မႏၲေလးမိုးလည္း အဲလိုပဲ ေရာမၿမိဳ႕ႀကီးထဲ ေရေတြႀကီးေနတယ္။ မစၥစၥပီၿမစ္ ေရလွ်ံေနတယ္။ ငါ အင္းေလး ခဏျပန္မယ္ မန္နီ။ ဂ်ိဳးကိုေတြ႕ရင္ေျပာလိုက္ပါ ငါဟာ ေသာၾကာေန႔ထဲ ျပဳတ္ၾကေနတဲ့ ေျပာင္းဖူး႐ိုးတစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆိုတာ။

ေနာက္ၿပီး ရွိေသးတယ္မန္နီ ငါ့ပိုက္ဆံအိပ္ထဲ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မက်န္တဲ့အထိ ႀကိဳးစားၿပီး အာဖရိကေတာနက္ထဲမွာ ႀကံတစ္ေကာင္ကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔သြားမယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါက ကမာၻပတ္ေနတာပါကြာ။ မန္နီ ငါ့အိပ္ကပ္ထဲမွာ ျမန္မာေငြ ၁ဝ ရွိတယ္။ မနက္ျဖန္ မနက္စာေတာင္ မလံုေလာက္တဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ငါကမာၻပတ္တယ္။ ဒီမွာ မန္နီ .. ငါ့ကိုရဲရဲၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ သၾကားလံုးတစ္လံုးကို ၆ ႏွစ္တိတိသိမ္းထားဖို႔ ဆိုတာ ေတာ္႐ံုသတၱိနဲ႔ မျဖစ္ဖူးကြ။ ဂ်ိဳး မင္း မန္နီကိုေတြ႕ရင္ ေျပာလိုက္စမ္းပါ။ သူက ကဗ်ာထဲက ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း သူ႔မွာ ေမရီဂ်ိမ္း ရွိတဲ့အေၾကာင္း။ ေနာက္ၿပီး ဒီည ႐ုပ္ေသးပြဲတစ္ပြဲၾကည့္ျဖစ္မယ္ဆိုတာ။

တကယ္ေတာ့ ငါရဲ႕ ျပတ္ေရြ႕ေၾကာင္းဟာ သူမရဲ႕ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္မႈပဲ။

- ေနႏွင္းစက္ -


ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အစပ္အဟတ္မ်ား

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အစပ္အဟတ္မ်ား

ေမေမ
အဲဒီၿမိဳ႕က
အစိမ္းေရာင္ေတြ နဲ႔ လြန္သြားေတြ နဲ႕
သက္တန္႔ေတြ တေငြ႕ေငြ႕ နဲ႔
ကၽြန္ေတာ္မကၽြမ္းက်င္တဲ့ အရပ္မ်က္ႏွာစီ ကူးခတ္
ပထမေတာ့ သတိမထားမိဘူးေပါ့ … ။
နတ္ရိုင္းေတာမွာ ပြင့္တဲ့ ပန္းမို႕ထင္ရဲ႕
ရနံ႕ေတြလည္း မေ၀ဘူး ။

ဒီမွာ
ငါက အလူးလူးအလားလားနဲ႔ နင့္ေရွ႕မွာ ကူးသန္းျပရံုေလာက္ကိုေတာင္
မေလာက္ငွခဲ့တဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ ေတာေတြလည္း ျပဳန္းျပန္ေပါ့။

ေမေမ
ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ထြန္းကားမႈမွာ
သားကေတာ့ အရင္လိုပဲ အရိပ္ေတြကို မေရွာင္တတ္ျပန္ဘူး။

ဒီေနရာမွာ ရပ္မယ္
နင့္မ်က္ႏွာ ျမင္ၿပီး အဖ်ားတတ္တဲ့ ႏွစ္က လြန္ခဲ့တဲ့ (၅) ႏွစ္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ
အဲဒီထက္ ၾကာခ်င္လည္း ၾကာေလာက္ၿပီေပါ့
ဒါေပမယ့္ … ငါကလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ …..
ေမေမ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရ႕ဲ မဂၤလာသတင္းက
သားႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကို ရဲခနဲျဖစ္သြားေစေလာက္ခဲ့တယ္။

ထားလိုက္ပါ
ေျပာလက္စ ဇာတ္လမ္းေတြက ေနာက္ေၾကာင္းေတြ႐ွဳပ္ေနလြန္းရဲ႕

ေမေမ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲ႕ ရဲတိုက္ထဲမွာ
ရုပ္တု တစ္ခုေလာက္စီေတာ့ ရွိခဲ့ပါတယ္ ။

ငါ့ဓါတ္သတၱဳေတြကို
အေရာင္ေတြ မဆိုးပါနဲ႕လား
ငါက လြန္ေလၿပီးေသာ ေနရာနဲ႔ လြန္ေလၿပီးေသာ သီခ်င္းကို
ဘယ္ေတာ့မွ မၾကားမိဖို႔ အားတင္းထားရတဲ့ေကာင္ ။

ေမေမ
ကၽြန္ေတာ္ ေမာတယ္
ေလာကႀကီးေနာက္ ခဏခဏလိုက္ေနရတာကိုက ေမာတယ္ဗ်ာ။

ငါတို႔ ဒီေနရာမွာ ရပ္ၾကမယ္ …
သက္တမ္းတစ္ခုမွာ အရုပ္တစ္ရုပ္အေၾကာင္း သမိုင္းေၾကာင္း ထားခဲ့မယ္ ။

ေမေမ
လက္ေတြေႏြးေထြးလာေအာင္
သူမကပဲ အေငြ႕ဓါတ္ေတြ ေပးခဲ့တယ္ ။

တစ္သက္လံုးမွာ
ငါတို႔
(၉၆)ပါး ေရာဂါရဲ႕အျပင္ဘက္မွာအထိ ရိုးသားဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။

- ေနႏွင္းစက္ -
နင္ နဲ႔ ငါ နဲ႔ စကၠန္႕၀က္

လိုလိုလားလား တန္ျပန္မႈကို မလိုလားဘူး
ဒါေပမယ့္
ငါ
လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရိုးသားခဲ့တယ္။

မိုးေတြ ပြင့္တဲ့ ေန႔ေလာက္ေရာက္ရင္ေတာ့
ငါ ေမွ်ာ္ခ်င္ရဲ႕လက္တို႕ ျဖစ္ေနတာေတြကို
ေလာက္ေလာက္လားလား ျမင္ရံုေလာက္ေတာ့ ရေကာင္းရဲ႕။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ .....။

ငါဆိုတာ
မင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲနဲ႕
ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ ရဲ႕ ထြက္သက္၀င္သက္ေလာက္ကိုပဲ
ရွဳတတ္တဲ့ ေကာင္ဆိုေတာ့ လူေတြ လိုတဲ့ ေန႔နဲ႔ ... ေ၀းခ်င္ေ၀းမွာေပါ့။

မေၾကာက္နဲ႔ ခ်စ္သူ
ငါေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ အသက္ရွင္ရတဲ့အေၾကာင္းေတြ အတိအက်ပါတယ္
ေဟာဒီ ငရဲလို ေလာကမွာ ပန္းဥယ်ာဥ္ ထုဆစ္ပ်ိဳးခ်မယ္။

ငါကို ယံုပါ
ယံုလိုက္စမ္းပါကြယ္
ပုရပိုက္ေတြ၊ ေပေရခ်ပ္ေတြမွာ
လက္မွတ္ေတြ၊ စာခ်ဳပ္ေတြထက္
ငါႏႈတ္ထြက္က ရဲရဲ ၿမဲၿမဲ ရွိတယ္ဆိုတာ ယံုလိုက္စမ္းပါ။

ငါတို႔ တည္ခဲ့တဲ့ ပထမေန႔က ထာ၀ရေန႕ ။။။

- ေနႏွင္းစက္ -

ပြဲ

ပြဲ

ငါ့ကိုငါ ႏႈတ္လွန္ထိုး
ရိုးရိုးေလးေျပာရရင္
အႏႈတ္နတ္ဘုရားက ငါ့ကို က်ိန္စာတိုက္
အမိုက္ေမွာင္ထဲမွာ ငရဲအထပ္ထပ္က်
ဘယ္သူ႔ဘ၀က ငါနဲ႔ က ျပေနရမွာလည္း ....

ေနႏွင္းစက္

ဒီကဗ်ာကို ဆက္ကဗ်ာရင္ ကဗ်ာ

ဒီကဗ်ာကို ဆက္ကဗ်ာရင္ ကဗ်ာ

ကဗ်ာသာတုန္း ကဗ်ာငင္
ကဗ်ာရြာတုန္း ကဗ်ာခံ
ကဗ်ာရွိခိုက္ ကဗ်ာစိုက္
ကဗ်ာေပါက္နဲ႔ ကဗ်ာေကာက္ေတာ့
ကဗ်ာငတ္တုန္း ကဗ်ာတြင္းထဲက်
ကဗ်ာထပ္ ကဗ်ာညွပ္ေတြစိုက္
ကဗ်ာၾကားထဲ ကဗ်ာညပ္
ကဗ်ာခ်င္တဲ့ ကဗ်ာ ကဗ်ာေျပာင္း
ကဗ်ာလံုးေခါင္းထဲ ကဗ်ာသာ
ကဗ်ာ မေျပာင္း ကဗ်ာေကာင္းမျဖစ္
ကဗ်ာအသင္းနဲ႔ ကဗ်ာ အသင္းနဲ႔ ကန္တဲ့ပြဲမွာ
ကဗ်ာအသင္းရဲ႕ ကဗ်ာနံပါတ္ ကဗ်ာက
ကဗ်ာအသင္းရဲ႕ ကဗ်ာေပါက္ထဲကို ကဗ်ာလံုးေတြ ကန္သြင္း
ကဗ်ာအသင္းခမ်ာ ကဗ်ာ မတတ္ေတာ့လို႔ ကဗ်ာရည္ေတြနဲ႔ ကဗ်ာၾက
ကဗ်ာေန႔က ကဗ်ာစကားေျပာၿပီး ကဗ်ာဗ်ဴးေျဖ
ကဗ်ာအုတ္မွာ ကဗ်ာထိုးၿပီး
ကဗ်ာမိုးရွင္းခ်
ကဗ်ာဖို ကဗ်ာမ ကဗ်ာစကားေျပာ ကဗ်ာစာေရး ကဗ်ာေျဖေပးေတာ့ ကဗ်ာတြဲျဖစ္
ကဗ်ာေမြး ကဗ်ာႀကီး ကဗ်ာဂ်ီး(ေခ်း) ေတြ တက္ကပ္ၾက
ကဗ်ာေရာင္ေတြကို ကဗ်ာနဲ႔ ကဗ်ာတံ့ေပၚပစ္တင္
ကဗ်ာေယာင္ေတြ ကဗ်ာေယာင္ေယာင္လာ
ကဗ်ာကန္ႀကီးထဲ ကဗ်ာႀကီး ကဗ်ာခ်ေတာ့
….. ….. …… ကဗ်ာ ….. ….. ……

ေနႏွင္းစက္

ခရီးသြားစကၠဴမ်ား

ခရီးသြားစကၠဴမ်ား

ဒါဟာ ၾကားဖူေနက်စကားတစ္လုလား
ၾကာပြင့္ေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္ဆိုရင္
အဲဒီစကားမွာ လြန္က်ဴမႈေတြ ရွိတယ္။
ကတ္ေၾကးတစ္လက္ရဲ႕ ရာဇ၀င္အေၾကာင္း
ငါ့တို႔ စကားမစပ္ျဖစ္ခဲ့ၾက။
“ရာဇ၀င္” ေရ …..
နင့္ရဲ႕ ရြာရန္ရာႏႈန္းထက္
ငါက ပိုၿပီး အပူအပင္ ကင္းခ်င္တဲ့ေကာင္။
စည္းစိမ္သက္၀င္မႈေတြထဲ
ငါ့အခန္းက႑က နင့္စီမွာ တစ္ေျဖးေျဖး ၀ါးမႈန္ေ၀ေဖ်ာ့
၃ နဲ႔ ၄ ေတြေလာက္ပဲ ေ၀း
ဘယ္သူကမွ ေဆြးေျမ႕ေစေၾကာင္း
ဆုမေတာင္းခဲ့ ေလာက္ပါဘူးေလ။
နင့္မ်က္ေစာင္းတစ္ျခမ္းမွာ ငါ့ဘ၀က
ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွသမွ်ေပါ့။
ငါ့လက္ေတြ မီးၿမိဳက္ မသတ္နဲ႔ “ရာဇ၀င္”
တေယာမထိုးတတ္ေပမယ့္
ငါ့ ၿမိဳ႕ရိုး က်ိဳးသြားပံုကို
ဘယ္လို ေသာကနဲ႔ မွ ငါလွည့္မၾကည့္ဘူး။
ဒီမွာ ရာဇ၀င္
ငါတို႔ ပ်ိဳးတဲ့ လမ္းက နင္တို႔နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လန္းထားတယ္။
ေသမႈေသခင္းမျပဘဲ ငါထြက္သြားမယ္။
ေသတမ္းစာမွာ
ဘယ္သူမွ မဖတ္ဖို႔ အထပ္ထပ္ေရး
တကယ္ေတာ့ ဘယ္အရာမွာမဆို
တံခါးေတြ ဓါးေတြ ရွိေနၾကတုန္းပဲ။
ငါ့ကိုငါ အားမရတဲ့အခါ
အသံစူးစူးေတြ တေ၀ါေ၀ါေျပးလႊား
ဒီနားနဲ႔ ၾကားတဲ့ ဒီစကား ဒီနားမွာတင္ ေပ်ာက္သြားတယ္။
တစ္ေန႔လာ တစ္ေန႔ျပန္
ေနာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္
ငါကၽြမ္းတစ္၀က္ထိုးၿပီး ေဘာလံုးပြဲၾကည့္တယ္။
မြန္တီလီဗို ကန္ခ်က္ တိုင္ထိၿပီး ထြက္သြားတုန္းက
ငါနင့္ကို သတိမရတာ ေသခ်ာတယ္ “ရာဇ၀င္”
စကားလံုးနဲ႔ ခင္းထားတဲ့ လမ္းေပၚ
စကားလံုးနဲ႔ ေလွ်ာက္
စကားလံုးေတြ ေပ်ာက္သြားေတာ့
စကားလံုးနဲ႔ ျပန္ေကာက္
ဒါနဲ႔ပဲ စကားလံုး ခရီးမေရာက္ျပန္ဘူးေပါ့။

ေနႏွင္းစက္