ၾကြက္ကေလးတစ္ေကာင္

အခန္းတစ္ခုလံုး လင္းထိန္ေနေအာင္ မီးသီးျဖဴျဖဴေတြ အစီအရီထြန္းထားၿပီး ခန္းမရဲ႕အလယ္ဗဟိုတည့္တည့္မွာ စားပြဲခုံ အျဖဴတစ္လံုး ထိုင္ခံုဆိုဖာ အျဖဴတစ္ခုနဲ႔ အက်ႌအျဖဴ၊ ေဘာင္းဘီအျဖဴဝတ္ဆင္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရပ္ေနတယ္ .. သူရဲ႕ အသားေရကလည္း အျဖဴ။ စားပြဲခံုေပၚမွာ ပစၥတိုတစ္လက္နဲ႔ က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္။

ကင္မရာက လူငယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာစီကေန တျဖည္းျဖည္းေဝးလာမယ္
ၿပီးရင္ အခန္း ၿပီးရင္ ထိုင္ခံုဆိုဖာ အျဖဴ ၿပီးရင္ စားပြဲခံု ၿပီးရင္ စားပြဲခံုေပၚက ပစၥတို။

လူငယ္ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေလးတစ္ခု အစၿပဳလိုက္မယ္ .....

“ဒီအခင္းအက်င္းေလာက္ဆိုရင္ ပရိတ္သတ္ေတြက မၾကာခင္မွာ ဒီအခန္းထဲ အနီေရာင္အစြန္းအကြက္ေတြ
ျဖစ္လာေတာ့မယ္ ဆိုတာ တြက္ၿပီးသားျဖစ္ေလာက္ေရာေပါ့”

“ဟုတ္တယ္ ..... သူတို႔ အဲဒါကို ေသခ်ာေပါက္ခန္႔မွန္းမိမွာပဲ .... ဒါေပမယ့္ သူတို႔ မထင္မိတာက အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ အၿပီး ၾကြက္ကေလးတစ္ေကာင္ အခန္းထဲက ထြက္ေျပးသြားမယ္ဆိုတာကိုပဲ ... ”

“အဲဒီ ၾကြက္ေလးက အမည္းေရာင္”

..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... .....

ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ အစက

နံနက္ ၈း၀၀။ ။ ညက အိပ္ပ်က္ထားတဲ့ အ႐ွိန္နဲ႔ ေခါင္းနဲနဲေနာက္ေနေပမယ့္ သြားစရာရွိေသးတာမို႔ အိပ္ရာက သူ ထျဖစ္တယ္။ အခန္းေထာင့္နားမွာ ႀကြက္ကေလးတစ္ေကာင္ ျဖတ္ေျပးသြားတာကို ႐ုတ္တရက္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သိပ္မထူးဆန္းတဲ့ ျမင္ကြင္းပဲ။ ဥပကၡာျပဳထားလိုက္။ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ ေရခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲ။ ဒါက လုပ္ေနက်အလုပ္ေတြမို႔ သိပ္မထူးဆန္းဘူး။ ေရခ်ိဳးခန္းအဝင္ဝမွာ ၾကြက္ေလးတစ္ေကာင္။ ေနာက္ၿပီး ဗီ႐ိုထဲမွာ။ ထားလိုက္ပါေတာ့ သြားစရာက ရွိေသးတယ္။

နံနက္ ၉း၀၀ ။ ။ ပံုမွန္အတိုင္းပဲ ကားဂိတ္ေရာက္လာတယ္။ ေက်ာင္းထဲေရာက္မယ့္ကားကို တတ္စီးတယ္။ ကားေပၚမွာ ၾကြက္ကေလးမ်ား ပါလာေသးလားဆိုၿပီး ရွာၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ ေတာ္ေတာ္႐ူးတာပဲလို႔ ျပန္ေတြးမိ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ထိုင္ခံုေဘးမွာ ႀကြက္ကေလးပါလာတယ္။

ေန႔ခင္း ၁၁း၀၀ ။ ။ Brake Time ဆိုေတာ့ ကန္တင္းမွာလည္း လူအျပည့္ပဲ။ ဒီေန႔ေတာ့ အတန္း ၂ ခ်ိန္စာ လြတ္သြားျပန္ၿပီ။ ဒါလည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္ေလဆိုၿပီး ကန္တင္းပဲ တန္းသြားလိုက္တယ္။ ေဟာ ... ကန္တင္းမွာလည္း ႀကြက္ကေလး ေန႔လည္စာစားေနတယ္။ သူက မနက္စာနဲ႔ ေန႔လည္စာ ေပါင္းစားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မေတြ႔တာၾကာတဲ့ ပံုစံနဲ႔ စကားေတြ တစ္ေလွႀကီး ေျပာလိုက္တယ္။ ေလခြန္မေဆာင္ရသမွ်ေတာ့ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ေပါ့။ ေဆာင္ရလည္း ေက်ာင္းသားပဲ အခြန္ကင္းလြတ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာၿပီးေတာ့ စာသင္ခန္းသြားေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာ ၾကြက္ေလးေရာက္ေနျပန္တယ္။ စာသင္တယ္။

ညေန ၃း၀၀ ။ ။ ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္မယ္။ ကားဂိတ္မွာ ၾကြက္ကေလးတစ္ေကာင္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့ လၻက္ရည္ဆိုင္သြားတယ္။ ၾကြက္ကေလးက အဲဒီနားကျဖတ္သြားပံုရပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ အျမင္လႊာမွာ လာကပ္ျပန္တယ္။ ခက္ၿပီ တစ္ေနကုန္ ၾကြက္နဲ႔ကို မလြတ္ေသးဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ထပ္ၿပီး ေလ႐ိုက္တယ္။

ည ၉း၀၀ ။ ။ ကြန္ၿပဴတာေရွ႕မွာ အခ်ိန္ကုန္ဖို႔ စတင္လႈပ္ရွားတယ္။ ေျပာရရင္ အိမ္ထဲေရာက္ေနၿပီ။ ပိုၿပီးတိက်ရမယ္ဆိုရင္။ သူ႔ အိပ္ခန္းထဲ သူျပန္ေရာက္ေနၿပီလို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ ေရာက္ေနၿပီပဲ။ ကဲကဲ ဆက္ေျပာရေအာင္။ ကြန္ၿပဴတာထဲမွာ ၾကြက္ကေလး တစ္ေကာင္။ ဟူးးးးး ...... ဒီၾကြက္ကေတာ့ ေရစက္ပဲ ... သူတစ္ေယာက္ နဲ႔ ၾကြက္တစ္ေကာင္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းေပါ့။ ဟုတ္ေတာ့မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားဇာတ္လမ္းက ႐ုပ္လံုးမၾကြဘူး။ ထားေတာ့ ... ။ အခ်ိန္လင့္ေတာ့မယ္။

နံနက္ ၂း၀၀ ။ ။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ သူ႔အိပ္ခ်ိန္က ဒီအခ်ိန္ေပါ့။ ၾကြက္ကေလးေရ အိပ္ေနၿပီလား။ ျပန္မထူးပံုေထာက္ရင္ေတာ့ အိပ္ေနေလာက္ၿပီ။ အဲဒီၾကြက္ကေလးက အိပ္မက္ထဲမွာ သူ႕ လက္ေမာင္းေပၚမွီအိပ္ေနရဲ႕။ ရၿပီ ဒီေလာက္ဆို သူ႔ရဲ႕ တစ္ေန႔တာက ၾကြက္နဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားေနရတာပဲ။ ပရိတ္သတ္ကလည္း ၾကြက္ကေလးက အထီးလား အမလား သိေလာက္ၿပီေပါ့။ ေၾသာ္ ..... တစ္ခုေမ့ေနတာ .. ကၽြန္ေတာ္က ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ပါ။ သူက .. သူကလား ခင္ဗ်ားထင္သလိုေပါ့။ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာပါတယ္။ အျဖဴေရာင္ လူငယ္ေလး နဲ႔ အမည္းေရာင္ ၾကြက္ေလး။ မွားေနၿပီဗ်။ အစကတည္းကမွားတာ။ ထားေတာ့ .... ။
က်ဳပ္ရဲ႕တစ္ေန႔တာမွာ ၾကြက္တစ္ေကာင္ဟာ အျမင္အာ႐ံုတိုင္းမွာ အသည္းအသန္ တြယ္ကပ္ေနတယ္။

နံနက္ ၈း၀၀ ။ ။ ေက်ာင္းကားေပၚမွာ သူမ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနတယ္။ ႐ုတ္တရက္ စိတ္ထဲထင္လာမိတာက တစ္ေယာက္ေယာက္သူမကို ၾကည့္ေနသလိုပဲ။ အင္း သူပဲေနမွာေပါ့။ သူက အဲသလိုပဲ။ သူမကို အျမင္လႊာထဲ ႏွစ္ထားခ်င္ပံုရတယ္။ မွန္တင္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ေနကတည္းက သူက သူမ အေနာက္ဘက္ ေရာက္ေရာက္ေနသလို ခံစားေနရတာ။ တကယ္တမ္း သူေရာက္ေနတာက သူမရဲ႕ ..... ။

နံနက္ ၉း၀၀ ။ ။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ အတန္းကို အသည္းအသန္ေျပးရတယ္။ ဒီေန႔ ေနာက္က်လို႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ သူက သူမ ေနာက္က ထပ္ခ်ပ္လိုက္ေနသလိုပဲ။ မလြယ္ပါလား ေကာင္ေလးရယ္။ ကၽြန္မက ရွင့္မ်က္စိေအာက္က ထြက္က်လို႔မရတဲ့ ဖုန္မႈန္႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မက ရွင့္ရဲ႕ အျမင္လႊာထက္က အရိပ္ေလးလား။ ဟင့္အင္း ... တစ္ခုမွ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ကၽြန္မယူဆတာက ကၽြန္မက ၾကယ္တစ္ပြင့္ေလ။ ရွင့္လက္နဲ႔ မမွီတဲ့ၾကယ္လား။ မွီတဲ့ၾကယ္လား။ ကၽြန္မ ရွင့္လက္ေမာင္းထက္မွာ တစ္ေမွးေလာက္ အိပ္ခ်င္ပါေသးတယ္။

ေန႔ခင္း ၁၀း၀၀ ။ ။ ကန္တင္းမွာ ဒီအခ်ိန္ထိုင္ခံုၾကပ္တယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ သူမတစ္ေယာက္ အတန္းထဲမွာပဲ ထိုင္စားရေတာ့မွာေပါ့။ အင္း ... ေန႔လည္စာအတြက္ ကန္တင္းမွာ တစ္ခုခုသြားဝယ္ဦးမွာ။ ကန္တင္းမွာ ေစာင့္လိုက္ရတာလည္း ေျပာမေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ အခ်ိန္ပုပ္တယ္။ ေနာက္တစ္ကဒ္ ကူးရေအာင္။ သူမ ကန္တင္းမွာ သူမ အတန္းထဲမွာ သူ႕ မ်က္လံုးေအာက္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားဝံ့ဘူး။

ညေန ၃း၀၀ ။ ။ စာစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ပညာႏို႔ရည္ေသာက္သံုးၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ၿပီေပါ့။ အေမ့ႏို႔ရည္ ေသာက္သံုးတဲ့ အရြယ္ေတာ့ ေက်ာ္သြားၿပီ။ အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာရိပ္ကေတာ့ ေအးတုန္းပါပဲ.. ။ ရွင္ရယ္ .. ရွင့္ အၾကည့္ေတြက ကၽြန္မကို အတိတ္ေမ့သြားေစတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္အျပန္လမ္းေလးကလည္း ပံုမွန္ပါပဲ။

ည ၉း၀၀ ။ ။ သူအိပ္ေနၿပီလား။ တစ္ေယာက္တည္း ေနတိုင္း သူ႔ကို သတိရတယ္။ အၿမဲတမ္းလည္း တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။ သူ႔မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ကၽြန္မနားက တစ္ဖဝါးမွ မခြာခဲ့ဘူး။ သူမ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတုန္း အသံတစ္သံၾကားလိုက္တယ္။ အိပ္ေနၿပီလားတဲ့။ သူပဲ ေနမွာပါ ကၽြန္မ သိတယ္။ အခ်ိန္က

နံနက္ ၂း၀၀ ။ ။ ဒီအခ်ိန္ဆို ဒီအသံကိုၾကားေနက် တစ္ေရးႏိုးေနၾက။ သူမ ၿပံဳးလိုက္ေပ်ာ္လိုက္ ေမာလိုက္ လြမ္းလိုက္။ ထားေတာ့ .. ဒါေတြက ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ သူ႕အျမင္လႊာေတြ သူမစီက စြန္႔ခြာ ..... ။

သူ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆုိ အလြန္လင္းတဲ့ ဒါမွမဟုတ္ ေမွာင္လြန္းတဲ့ ေနရာကိုပဲၾကည့္ေနမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ ဒါမွမဟုတ္ ... ကၽြန္မကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး ဆက္ၾကည့္ေနဦးမွာလား။ သူ ကိုယ္တိုင္ သူမပံုရိပ္ေတြကို ဆက္ျမင္ဖို႔ အင္းအားမရွိေတာ့လို႔ ခလုပ္ေမာင္းကို ဆြဲျဖဳတ္ပစ္ခဲ့တာ ၾကာေပါ့။ ၾကြက္မေလးတစ္ေကာင္ သူ႔နားက ေျပးထြက္သြားတယ္။ သူမရဲ႕ တစ္ေနရာရာမွာ သူခိုေအာင္းေနရင္း သူမကို ၾကည့္ေနဦးမွာေပါ့။ ကၽြန္မလည္း
သူ႔အျမင္လႊာ ေနာက္ကို ထပ္ခ်ပ္လိုက္ခ်င္လို႔ ... ။

---------- ------------- ---------------- -------------- -------------- ----------------

- ေနႏွင္းစက္ -